Dat jaar leefden we in een kleinere wereld en bestreden we samen een gemeenschappelijke vijand: COVID-19. De grenzen leken te vervagen naarmate we van anderen hun ervaringen probeerden te leren. Mensen schaarden zich samen achter één doel, lokale gemeenschappen werden sterker en we zagen hoe kwetsbaar we als mens eigenlijk zijn. Velen werden geconfronteerd met tragische verliezen: van dierbaren als gevolg van het virus, van hun inkomen door de crash van de economie. Dromen vielen in duigen of werden noodgedwongen uitgesteld. Wat vroeger vanzelfsprekend was, kon plots niet meer.

Maar we beleefden ook een heel andere manier van werken. En die was voor velen van ons een stap vooruit. We brachten meer tijd door met onze kinderen en werden heel even ook leerkracht. We verzonnen nieuwe en vaak betere manieren om dingen te doen. En in de hele maatschappij stonden onverwachte helden op, die ons met hun spontane goede daden wisten te inspireren en te motiveren. 

We beseften (velen van ons voor het eerst) dat we ons lot niet per se in handen hebben. Dat we voor zo veel afhankelijk zijn van anderen: regeringen, bedrijven, werkgevers, en heel belangrijk, zorgverleners. 

Door samen te werken en dat gevoel van samenhorigheid en verantwoordelijkheid te koesteren, lijkt de toekomst veeleer hoopvol dan hopeloos. Onze langetermijninspanningen rond duurzaamheid hebben een boost gekregen, aangezien we meer dan ooit beseffen dat we een verantwoordelijkheid hebben: om het goede te doen en om dat goed te doen. We weten wat er in onze wereld op het spel staat. En we weten dat het slechtste scenario ons soms kan overkomen. 

Maar uiteindelijk zijn we het afgelopen jaar doorgekomen dankzij mensen. 2020 ging over bovenmenselijke inspanningen. Van Ageas aan alle onbezongen helden uit de hele wereld: dank jullie wel dat JULLIE een supporter zijn van ONS leven.